اهداف: مطالعات نشان می‌دهند فعالیت ورزشی حاد منجر به افزایش سطوح هوموسیستئین و پروتئین شوک گرمایی 72 (HSP72) در خون می‌شود. هدف تحقیق حاضر، مقایسه پاسخ هوموسیستئین و HSP72 متعاقب دو شیوه تمرینی حاد تداومی با شدت متوسط و تناوبی پرشدت در زنان غیرفعال بود.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی در سال 1393، تعداد 20 دانشجوی زن سالم غیرفعال و جوان در دانشگاه آزاد واحد ساری به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند و دردسترس انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه تمرین تداومی و تناوبی پرشدت تقسیم شدند (10 نفر در هر گروه). گروه تداومی 40 دقیقه با شدت 65-60% حداکثر اکسیژن مصرفی و گروه تناوبی 36 دقیقه در ست‌های متناوب از یک دقیقه با شدت 95-90% و 3 دقیقه با شدت 50% حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوار گردان دویدند. خونگیری از نمونه‌ها به‌دنبال 12 ساعت ناشتایی شبانه در سه مرحله قبل، بلافاصله و 60 دقیقه پس از هر دو تمرین صورت گرفت. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS 20 و با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، آزمون تعقیبی LSD و آزمون T مستقل تحلیل شدند.

یافته‌ها: هر دو نوع تمرین حاد منجر به افزایش معنی‌دار سطوح هوموسیستئین و HSP72 شد (05/0p<) که پس از یک ساعت ریکاوری در مقایسه با زمان بلافاصله پس از تمرین کاهش یافت. ولی سطوح HSP72 به‌طور معنی‌داری بالاتر از سطوح پایه باقی ‌ماند (05/0p<).

نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین حاد تداومی با شدت متوسط و تناوبی پرشدت با تغییرات مشابهی در سطوح هوموسیستئین و HSP72 در زنان غیرفعال همراه است.