اهداف: دیابت یکی از مشکلات سلامتی در جهان و درمان این بیماری در عل و م پزشکی بسیار مهم است. هدف این پژوهش تعیین مقدار کربونیل، مالون‌دی‌ آ لدئید و میزان فعالیت گلوتاتیون‌پراکسیداز در اریتروسیت موش‌های صحرایی دیابتی بود.

روش‌ها: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی در محدوده وزنی 180 تا 220گرم به 2 گروه کنترل و دیابتی تقسیم شد. موش‌های صحرایی گروه دیابتی با تزریق آلوکسان به‌صورت داخل صفاقی دیابتی شدند. مقدار کربونیل، مالون‌دی‌ آ لدئید و میزان فعالیت گلوتاتیون‌پراکسیداز با کمک کیت‌های اختصاصی اندازه‌گیری شد. میانگین و انحراف‌معیار داده‌ها با کمک نرم‌افزار آماری SPSS 18 محاسبه و با استفاده از آزمون T استودنت اختلاف بین گروه کنترل و دیابتی مشخص شد.

یافته‌ها: میانگین مقدار مالون‌دی‌آلدئید در اریتروسیت در گروه موش دیابتی (22/0±27/2 میلی‌مول‌درمیلی‌گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (15/0±16/1میلی‌مول‌درمیلی‌گرم پروتئین) افزایش یافت (05/0 p< ). میانگین مقدار کربونیل در اریتروسیت گروه دیابتی (35/0±98/2 میلی‌مول‌درمیلی‌گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (16/0±12/1میلی‌مول‌درمیلی‌گرم پروتئین) افزایش یافت ( 05/0 p< ). میانگین فعالیت آنزیم گلوتاتیون‌پراکسیداز نیز در اریتروسیت گروه دیابتی (45/0±73/5 میکرومول NADPH در دقیقه‌درمیلی‌گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (33/0±98/2میکرومول NADPH در دقیقه‌درمیلی‌گرم پروتئین) افزایش یافت (05/0 p< ).

نتیجه‌گیری: میانگین مقدار کربونیل، مالون‌دی‌آلدئید و فعالیت آنزیم گلوتاتیون‌پراکسیداز در موش‌های صحرایی دیابتی نسبت به موش‌های غیردیابتی افزایش می‌یابد.