زمینه و هدف: یکی از مشکلات اساسی در درمان بیماری سل در دنیای امروز، موضوع مقاومت دارویی این بیماری است؛ زیرا علاوه بر پر هزینه بودن درمان و خطر بالای مرگ و میر، تهدیدکننده کنترل این بیماری نیز می‌باشد. تحقیق حاضر با هدف تعیین مقاومت دارویی سویه‌های ایزوله شده از بیماران مبتلا به سل نسبت به داروهای ضد سل (ایزونیازید، ریفامپین، اتامبوتول وپیرازینامید) انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، تمام بیماران مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی، درمانی روستایی و شهری گرگان به مدت 2 سال که نتیجه آزمایش اسمیر خلط آنان با روش ذیل- نلسون مثبت بود، به شرط آن که قبلاً سابقه ابتلا و یا درمان نداشته باشند، جمع‌آوری گردید. ابتدا بیماران با داروهای ضد سل نسل اول طبق برنامه توصیه شده سازمان بهداشت جهانی (WHO) مورد درمان قرارگرفتند. در صورت مثبت بودن اسمیر خلط پس از پایان ماه چهارم اجرای مرحله دوم درمان (Cat II) آغاز می‌شد؛ سپس در صورت مثبت ماندن اسمیر پس از پایان این مرحله، کشت تهیه و آنتی بیوگرام با روش استاندارد Proportional انجام می‌گرفت. یافته‌ها: از 260 بیمار تازه‌ مبتلا شده (New Case) 31 بیمار همچنان پس از پایان ماه چهارم درمان، اسمیرمثبت داشتند که پس از اجرای مرحله دوم درمان (Cat II) فقط 2 بیمار اسمیر خلط مثبت داشتند که پس از آنتی‌بیوگرام مشخص شد که فقط 1 بیمار نسبت به ایزونیازید و ریفامپین مقاوم بوده است. نتیجه‌گیری: شیوع و میزان مقاومت دارویی سویه‌های مایکو باکتریوم مورد مطالعه نشان داد که مقاومت در اینجا هنوز بسیار جدی نیست؛ به همین دلیل توجه دقیق به منظور جلوگیری از به وجود آمدن سویه‌های مقاوم و انتشار آن را می‌طلبد.

واژه‌های کلیدی: مایکوباکتریوم، توبرکلوزیس، مقاومت دارویی، New Case، MDR

متن کامل [DOC 83 kb]   (5817 دریافت)