دوره 23، شماره 1 - ( زمستان 1395 )                   جلد 23 شماره 1 صفحات 39-35 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه تربیت بدنی، مرکز تهران جنوب، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران ، torabift@yahoo.com
2- گروه تربیت بدنی، مرکز تهران جنوب، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
3- گروه رفتار حرکتی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4- گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده:   (4306 مشاهده)

اهداف: اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه، یک اختلال رفتاری در کودکان و نوجوانان است که با علایم بیش‌فعالی، عدم توجه و تکانش‌گری شناخته می‌شود. این اختلال می‌تواند به فرآیند مهارت حرکتی آنان نیز آسیب وارد نماید. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی 6 هفته تمرین تناوبی پرشدت بر سطوح دوپامین سرم و بهبود عملکرد ادراکی- حرکتی در پسران مبتلا به اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه بود.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل در سال 1394، 20 نفر از دانش‌آموزان پسر نوجوان مدارس شرق تهران که دارای اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه بودند، به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به‌طور تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. در گروه تجربی، تمرین تناوبی پرشدت، 3 روز در هفته به‌مدت 6 هفته انجام شد. در ابتدا و پایان دوره، شاخص‌های تن‌سنجی، سطح دوپامین و نمرات مهارت ادراکی- حرکتی در دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون‌های T زوجی و T مستقل تحلیل شدند.

یافته‌ها: در گروه تجربی در مرحله پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون، سطح دوپامین افزایش معنی‌دار (01/0=p) و نمایه توده بدنی (001/0=p) و درصد چربی بدن (002/0=p) کاهش معنی‌دار یافت. همچنین افزایش امتیاز آزمون تبحر حرکتی در گروه تجربی از لحاظ آماری معنی‌دار بود (001/0=p). هیچ یک از متغیرها طی 6 هفته در گروه کنترل تغییر معنی‌داری نداشتند (05/0p>).

نتیجه‌گیری: 6 هفته تمرین تناوبی شدید موجب بهبود عملکرد ادراکی- حرکتی و افزایش سطوح دوپامین سرم در پسران مبتلا به اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه می‌شود.

متن کامل [PDF 523 kb]   (1984 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: فيزيولوژی پزشکی
دریافت: 1394/12/12 | پذیرش: 1395/6/6 | انتشار: 1395/10/11

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.