اهداف: هیپرگلیسمی با تغییر فعالیت محور هیپوفیز- بیضه منجر به اختلال در باروری می­شود. مطالعات اثرات کورکومین در کاهش قند خون و اثرات متفاوت میدان­های الکترومغناطیس بر سلول­ها و بافت­های بدن را نشان داده‌اند. هدف این پژوهش، بررسی اثر کورکومین و میدان­ الکترومغناطیس با بسامد پایین بر فعالیت محور هیپوفیز- گناد در موش­های صحرایی نر دیابتی بود.

مواد و روش­ها: در این پژوهش تجربی، 49 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به­صورت تصادفی به 7 گروه 7تایی؛ شاهد سالم و شاهد دیابتی (دریافت آب‌مقطر) و گروه­های دیابتی تجربی1 (تزریق داخل‌صفاقی 300میلی­گرم بر کیلوگرم کورکومین)، دیابتی تجربی2 (کورکومین+ قرارگیری روزانه 60 دقیقه در معرض میدان الکترومغناطیس با فرکانس 50هرتز و شدت 15گاوس)، دیابتی تجربی3 (کورکومین+ میدان الکترومغناطیس 50هرتز با شدت 300گاوس)، دیابتی تجربی4 (میدان الکترومغناطیس 50هرتز با شدت 15گاوس) و دیابتی تجربی5 (میدان الکترومغناطیس 50هرتز با شدت 300گاوس) تقسیم شدند. گروه‌های دیابتی با یک­بار تزریق داخل‌صفاقی آلوکسان دیابتی شدند. تمامی گروه‌ها به‌مدت 25 روز تحت تیمار قرار گرفتند. در پایان دوره، سطح سرمی هورمون‌های تستوسترون، دی­هیدروتستوسترون، استروژن، LH و FSH سنجیده شد. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و توسط آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شد.

یافته­ها: سطح سرمی تمام هورمون‌های مورد مطالعه، در گروه­های دیابتی تجربی 1، 2 و 4 در مقایسه با گروه شاهد دیابتی به­طور معنی­داری افزایش و در گروه­ دیابتی تجربی5 به­طور معنی‌داری کاهش یافت. (05/0p<).

نتیجه­گیری: کورکومین، فعالیت محور هیپوفیز- بیضه را در موش­های صحرایی نر دیابتی افزایش می­دهد. این اثرات در کاربرد همزمان با میدان الکترومغناطیس 15گاوس تشدید می­شود.